Volle maan

Er gebeuren gekke dingen bij volle maan.
Dat weet toch iedereen? Voelt iedereen zich niet extra gek als het volle maan is? De onrust giert door mijn lijf. Mijn hoofd maakt overuren. Gedachten over gesprekken van minstens tien jaar geleden. Gedachten over hoe ik beter had moeten reageren bij die ene discussie met die ene collega. Wat als? Wat als? Ja wat als? Als m’n vader geen piemel had was het m’n moeder. Oftewel compleet zinloze volle maan gedachten.

De afgelopen twee nachten waren weer zulke nachten. En maar woelen en draaien. Ondertussen naar de klok kijken en uitrekenen hoeveel uur je nog kunt slapen totdat die verrotte wekker gaat op dat onmenselijk vroege tijdstip. Ik ben niet goed in rekenen maar ineens kan ik dan wel rekenen tot op de minuut na. Nee hoor stiekem verzet ik mijn wektijd en dan zie ik meteen die onheilspellende cijfers staan.
Ondertussen nog meer stress want ja de uren tellen af. En wetende dat het een drukke dag gaat worden op je werk maakt het er uiteraard niet beter van.
Want volle maan, betekent enorme drukte in de wereld van de gezondheidszorg. Althans dat is hoe ik het al die jaren al beleef dat ik als zuster rondlopen mag. En vandaag was het dus ook zo’n dag. Sowieso is de maandag toch altijd wel druk. Maar vandaag leek het nog erger dan normaal.
Vannacht is het geen volle maan meer, ik moet weer vroeg naar bed om morgen weer te kunnen werken. Zou ik vannacht fatsoenlijk kunnen slapen? Ik heb al mijn oude gesprekken afgelopen nacht wel doorgenomen. Ik ga er vanuit dat het wat dat betreft goed moet komen.
Ik ben aan de haal gegaan in de nachten vol maan. Het is nu opgelost ik zie jullie weer op 9 oktober. Zullen we dan een een volle maans discussie houden, zo om een uur of twee in de nacht?