Vreemde snuiters

Wat denken mensen toch in hokjes. Ik merk het zelf heel vaak.
Ik zie er niet uit als een dertien in een dozijn iemand.
Net een tikkie anders, want daar hou ik van.
Met als gevolg dat je je altijd eerst een soort van bewijzen moet bij andere mensen.
O je bent moeder? Echt waar? Met al je tattoos? Ja, echt waar, er bestaan ook moeders met tattoos. Zie hier het levende bewijs. Wat….??? Heb je vier kinderen? Maar je bent zo dun. Ja, ik heb er echt vier. Terwijl ik in gedachten alle vier mijn koters zie. Werken, dat doe ik ook nog. Zo’n 16 tot 20 uur per week, als verzorgende in de palliatieve zorg. En weer zijn mensen verbaasd, want wie zorgt er dan voor de kinderen, en hoe functioneer je dan thuis. Want het is een zwaar beroep. Als ze dit weten dan lijk ik ineens een ander mens voor ze. Dan doe ik ook nog aan hardlopen inclusief allerlei runs. En ik ga gewoon uit met m’n vriendinnen.
Kortom ik ben een drukke dame. Hoe kan het met een man en al die kinderen dat ik toch nog een eigen leven heb?
Mensen die mij niet echt kennen vinden me vaak een beetje een rare. Een vreemde snuiter. Een apart iemand. Maar wat is dat toch, waar komt die neiging vandaan om mensen in hokjes te willen stoppen. Ik vind het een vreemde eigenschap van de mens. Ik vind iedereen aardig die tegen mij normaal doet. Maar dan kom je dus weer bij een discussiepunt, wat is normaal? Misschien moet ik het anders verwoorden, ik vind iedereen aardig die mij respecteert om wie ik ben. Ik heb namelijk geen idee wat normaal is. Laat iedereen zijn wie hij of zij wil zijn, zonder vooroordelen. Ik ben gek op vreemde snuiters, dat blijkt wel uit m’n vriendengroep. Of is dat ook een vooroordeel?